Wyniki dla: podniebienie twarde Zespół pieczenia jamy ustnej (BMS) Zespół pieczenia jamy ustnej (burning mouth syndrome; BMS) to przewlekłe schorzenie manifestujące się subiektywną bolesnością w obrębie błony śluzowej jamy ustnej i języka. Ból często opisywany jest jako piekący, szczypiący lub kłujący. Może współwystępować z suchością w ustach i zaburzeniami smaku. Zazwyczaj BMS dotyczy warg i języka, ale może objąć również inne rejony błony śluzowej jamy ustnej (podniebienie twarde, policzki, gardło, dno jamy ustnej). Objawy BMS mogą występować codziennie przez 4-6 miesięcy lub dłużej. Zespół pieczenia jamy ustnej najczęściej występuje u dorosłych pacjentów po roku życia. Zespół pieczenia jamy ustnej – przyczyny i epidemiologia Dolegliwość o charakterze pieczenia błony śluzowej jamy ustnej ma wiele określeń w literaturze, pieczenie języka (glossopyrosis), ból języka (glossodynia), ból jamy ustnej (stomatodynia), pieczenie jamy ustnej (stomatopyrosis), dyzestezja jamy ustnej. Obecnie szeroko stosuje się nazwę „zespół pieczenia jamy ustnej” (BMS). Zgodnie z definicją Międzynarodowego Stowarzyszenia Badań nad Bólem (International Association for the Study of Pain, IASP) jest to przewlekłe uczucie pieczenia wewnątrzustnego, którego przyczyna jest niemożliwa do zidentyfikowania. Etiologia choroby pozostaje niewyjaśniona. Tzw. wtórny BMS może łączyć się z niedoborami hematologicznymi (witamin z grupy B, żelaza i kwasu foliowego), nierozpoznaną lub źle kontrolowaną cukrzycą, kandydozą, kserostomią, nieprawidłowościami leczenia protetycznego czy alergią pokarmową. Zwraca się uwagę na częste występowanie u chorych stanów lękowych lub depresyjnych w reakcji na stresujące wydarzenia życiowe – aktualne lub z przeszłości. Na BMS najczęściej chorują kobiety, ale problem może wystąpić również u mężczyzn. Zespół pieczenia jamy ustnej dotyka przede wszystkim osób starszych; szczyt zachorowalności przypada na 6. dekadę życia. Częstość występowania BMS jest trudna do oszacowania, różne badania wskazują na 0,7– 4,6% populacji ogólnej, według niektórych danych może dotyczyć jednak aż 15% populacji. Więcej Bezdech senny a zdrowie jamy ustnej Bezdech senny jest zaburzeniem oddychania w trakcie snu. Objawia się powtarzającymi się przerwami w oddychaniu, z których każda trwa dłużej niż 10 sekund. Najczęściej bezdechy trwają 10-20 sekund. Jeśli takich epizodów jest więcej niż 30 w ciągu 8-godzinnego snu, stawiana jest diagnoza bezdechu sennego. Bezdech senny jest często powiązany z chrapaniem; chrapanie natomiast częściej notowane jest u mężczyzn niż u kobiet. Najczęściej przyczyną bezdechu sennego jest otyłość, a wśród czynników zlokalizowanych w jamie ustnej wymienia się: przerost migdałków podniebiennych, cofnięcie żuchwy, wąskie, wysoko wysklepione podniebienie twarde, język olbrzymi[1],[2]. Zarówno chrapanie, jak i obturacyjny bezdech senny mają daleko idące konsekwencje – zarówno dla zdrowia ogólnego, jak i zdrowia jamy ustnej. Zdrowie jamy ustnej może ulegać pogorszeniu w wyniku bezdechu sennego bądź chrapania bezpośrednio lub pośrednio. Pośredni wpływ bezdechu sennego na zdrowie jamy ustnej Zakłócenie naturalnego rytmu snu – obniża to jakość snu i wpływa negatywnie na wiele funkcji życiowych. W rezultacie – może narażać na większe ryzyko rozwoju chorób cywilizacyjnych, takich jak na przykład otyłość, demencja, choroba Alzheimera. Otyłość negatywnie wpływa na zdrowie jamy ustnej, ponieważ zwiększa ryzyko rozwoju cukrzycy typu drugiego. Zaburzenia funkcji poznawczych skutkują natomiast pogorszeniem sprawności w utrzymaniu higieny jamy ustnej na odpowiednim poziomie; chory może również notorycznie zapominać o szczotkowaniu zębów czy wyjmowaniu i oczyszczaniu protez stomatologicznych. Konsekwencją tego będą stany zapalne w jamie ustnej i próchnica zębów Niedotlenienie – wiąże się z pogorszeniem metabolizmu wewnątrzkomórkowego, a także zwiększa ryzyko wystąpienia stresu oksydacyjnego, co z kolei może podnosić ryzyko rozwoju nowotworów. Spadek odporności – może przełożyć się na większą podatność na zakażenia jamy ustnej wirusami, bakteriami, grzybami. Stres – wynikający z niedostatku snu może zwiększać ryzyko refluksu żołądkowo-przełykowego, którego skutkiem mogą być stany zapalne śluzówki jamy ustnej i demineralizacja i erozja szkliwa. Więcej Budowa jamy ustnej Jama ustna to pierwszy odcinek przewodu pokarmowego, otwarty od przodu szparą ust, w którym obywa się mechaniczne rozdrabnianie pokarmu, wstępna obróbka chemiczna, kształtowanie kęsa pokarmowego, który następnie jest połykany. Jama ustna (zwłaszcza wargi, policzki, zęby i język) to także rezonator mowy, który (wraz z krtanią) odpowiada za formowanie dźwięków i wpływa na czystość wymowy. W budowie jamy ustnej wyróżnia się przedsionek (między wargami i zębami) i jamę ustną właściwą (przestrzeń za zębami). Budowa jamy ustnej Jama ustna dzieli się na jamę ustną właściwą i przedsionek, które są oddzielone dwoma szeregami zębów: górnym i dolnym (łukami zębowymi). Od przodu ogranicza ją szpara ustna, od tyłu ­– cieśń gardła, granicę górną tworzą podniebienie twarde i miękkie, a dolną – dno jamy ustnej. Warga górna i warga dolna ograniczają szparę ust; po bokach łączą się, tworząc kąty ust. Wargi zewnętrzne pokrywa skóra, wewnętrzne – błona śluzowa. Jamę ustną pokrywa błona śluzowa, której charakter różni się zależnie od lokalizacji i funkcji. Jama ustna jest zaopatrywana w ślinę przez trzy pary gruczołów ślinowych: ślinianki przyuszne, podżuchwowe i podjęzykowe. Ślinę wydzielają także liczne małe gruczoły ślinowe w błonie śluzowej policzków, podniebienia, warg i języka. Sekrecja dzienna wynosi ok. 1500 ml. Od ilości śliny, jej gęstości i lepkości w dużym stopniu zależy proces samooczyszczania jamy ustnej. Podniebienie miękkie i twarde Podniebienie, złożone z podniebienia twardego i miękkiego, ogranicza jamę ustną od góry. Podniebienie pokryte jest błoną śluzową, w przedniej części dobrze zrośniętą z okostną. W części środkowej, za zębami siecznymi, znajduje się brodawka przysieczna zakrywająca ujście kanału przysiecznego. Przez kanał przysieczny przechodzą nerwy i naczynia zaopatrujące (przede wszystkim nerw nosowo-podniebienny i tętnica nosowo-podniebienna). W płaszczyźnie pośrodkowej podniebienia biegnie pasmo łącznotkankowe – szew podniebienny; po jego bokach w części przedniej umiejscowione są fałdy podniebienne (fałdy błony śluzowej). Pod śluzówką części przedniej i tylnej podniebienia twardego znajduje się warstwa tłuszczowa i gruczołowa. Ryc. 1. Uproszczona anatomia jamy ustnej Podniebienie miękkie, przyczepione do brzegu podniebienia twardego i odgraniczające część ustną od części nosowej gardła, składa się z dwóch warstw błony śluzowej (górnej i dolnej), rozcięgna, mięśni i gruczołów. Podniebienie miękkie nie ma szkieletu kostnego (w odróżnieniu od podniebienia twardego, którego szkielet składa się z wyrostka podniebiennego szczęki i blaszek poziomych kości podniebiennych). Funkcję szkieletu przejmuje tu rozcięgno podniebienne, zbudowane z tkanki łącznej przeplatanej włóknami mięśniowymi (pod górną warstwą błony śluzowej). Błonę mięśniową podniebienia miękkiego budują mięśnie: mięsień dźwigacz podniebienia miękkiego, mięsień podniebienno-językowy, mięsień podniebienno-gardłowy i mięsień języczka. Więcej Szczegóły badania wewnątrzustnego Badanie przedmiotowe (fizykalne) w stomatologii obejmuje badanie zewnątrz- i wewnątrzustne, przeprowadzane według określonego schematu. Do szczegółowego badania jamy ustnej przystępuje się po badaniu ogólnym obejmującym skórę twarzy pacjenta. Badanie przedmiotowe następuje po zebraniu wywiadu; jego celem jest ustalenie stanu obecnego (status praesens). Badanie fizykalne w stomatologii Badanie fizykalne w stomatologii obejmuje zwykle: oglądanie (inspectio), obmacywanie (palpatio), opukiwanie (percusio). Stomatolog podczas badania przedmiotowego wykorzystuje również mierzenie (mensuratio) oraz zmysł powonienia, co ułatwia niektóre rozpoznania (np. zapalenie dziąseł wrzodziejące objawia się charakterystycznym mdławym oddechem – fetor ex ore). Wzrokiem ocenia skórę i błonę śluzową jamy ustnej. Badanie palpacyjne umożliwia ocenę stopnia wilgotności śluzówki i ewentualnych zmian oraz bolesność uciskową tkanek. Jama ustna zbudowana jest z przedsionka (części przedniej) i jamy ustnej właściwej (części tylnej), oddzielonych łukami zębowymi żuchwy i szczęki. Badanie warg, przedsionka i przyzębia Badanie wewnątrzustne rozpoczyna się od oceny błony śluzowej warg i przedsionka jamy ustnej. Stomatolog ocenia zabarwienie warg, ich wilgotność, grubość, odnotowuje ewentualne zaburzenia rozwojowe (np. rozszczep warg, warga olbrzymia), zwraca uwagę na obecność zmian w kątach ust (nadżerki, pęknięcia), które mogą być objawem różnych stanów chorobowych. Przystępuje do badania wewnętrznej powierzchni warg (palcami wywija je na zewnątrz), skupiając się na zabarwieniu, wilgotności, ocenie stanu strefy przejściowej Kleina (strefy błony śluzowej wargi graniczącej bezpośrednio z czerwienią wargową). Następnie bada pozostałą część przedsionka jamy ustnej (w szczęce i żuchwie) pod kątem obecności przetok, wędzidełek bocznych, z oceną przyczepu wędzidełka wargi górnej i dolnej. Więcej Perły Epsteina i guzki Bohna – niepokojące choć niegroźne zmiany w jamie ustnej Perły Epsteina i guzki Bochna to dwa rodzaje niegroźnych i niebolesnych, niewielkich zmian, jakie pojawiają się w jamie ustnej noworodków i niemowląt. Mylone bywają z pleśniawkami, z którymi wspólną mają tylko fokalizację w obszarze jamy ustnej. (Na zdjęciu tytułowym – afta na wardze górnej). Perły Epsteina i guzki Bohna a pleśniawki Zarówno perły Epsteina, jak i guzki Bohna to drobne torbiele należące do grupy łagodnych zmian w błonie śluzowej jamy ustnej. Nie bolą, nie przeszkadzają i nie powodują dyskomfortu. Mają charakter wrodzony i przejściowy. Nie wymagają leczenia i u dzieci znikają zazwyczaj w ciągu pierwszych tygodni po urodzeniu, choć zdarza się, że pozostają w jamie ustnej nieco dłużej – na kilka miesięcy. Później znikają samoistnie – bez śladu i blizn. W przeciwieństwie do nich, pleśniawki to efekt zakażenia grzybem drożdżakowatym Candida albicans – bolą, powodują dyskomfort, przeszkadzają i trzeba je leczyć. Ryc 1. Pleśniawki Guzki Bohna – biało-szare zmiany w jamie ustnej Guzki Bohna to torbiele nabłonkowe, prawdziwe dotyczące gruczołów ślinowych wytwarzających śluz. Często zlokalizowane są na policzkowych lub językowych częściach wyrostków zębodołowych a rzadko na podniebieniu. Tworzą się najczęściej na policzkowej powierzchni górnego wału dziąsłowego. Czasem można je zaobserwować także na dolnym wale dziąsłowym – ale wówczas występują również na powierzchni wału górnego. Przypadki, że guzki Bohna występują tylko na dolnym wale dziąsłowym, są pojedyncze[1]. Więcej Znaczenie narządu żucia w procesie mowy Mowa jest to złożona zdolność nabywana przez człowieka po urodzeniu, mająca na celu komunikację za pomocą symboli słownych. Do umożliwienia człowiekowi mówienia konieczna jest współpraca ośrodka ruchowego mowy w korze mózgowej z ośrodkiem oddychania w pniu mózgowym oraz ze strukturami związanymi z artykulacją i rezonansem fal dźwiękowych. Proces mowy W procesie mowy można wyróżnić dwie główne czynności mechanicznie, które są sterowane przez korę mózgową – wytwarzanie dźwięków w krtani, oraz ich artykulację w jamie ustnej, czyli proces kształtowania poszczególnych głosek, sylab i wyrazów, docelowo układanych w zdania. W czynności artykulacji biorą udział mięśnie narządu żucia, są to mięśnie napinające podniebienie miękkie, które oddzielają jamę nosowo-gardłową od jamy nosowej i gardła środkowego, co zapobiega przedostawaniu się pokarmów z jamy ustnej do jamy nosowej i przeciwdziała powstawaniu wad wymowy, takich jak np. nosowanie otwarte. Mowa jest końcowym efektem współdziałania wielu narządów z OUN. Czynność narządu żucia jest ściśle skoordynowana z czynnością fizjologiczna obwodowego narządu mowy, w wyniku współdziałania obu narządów możliwe są fonacja (powstawanie głosu), artykulacja, emisja. W trakcie emisji dochodzi do współpracy układu rezonansowego części twarzowej czaszki z komorą rezonacyjną zlokalizowaną w klatce piersiowej. Stopień udziału obu komór rezonacyjnych wpływa na wypadkową emisję głosu, w przypadku dużej przewagi rezonatora głowowego mamy do czynienia z głosem piskliwym, natomiast gdy przeważa udział rezonatora piersiowego głos staje się tubalny. Rezonatory powinny pozostawać w równowadze, ponieważ przeciążenia w ich obrębie prowadzą do męczliwości głosu i rozwoju schorzeń krtani. W skład narządu głosu wchodzą efektor obwodowy oraz analizator ośrodkowy, które są ze sobą zespolone za pomocą połączeń nerwowych. Efektor obwodowy składa się z krtani, narządu artykulacyjnego, rezonansowego, dolnych dróg oddechowych i klatki piersiowej. Ponadto zalicza się do niego także układ mięśniowy klatki piersiowej, jamy brzusznej, szyi oraz grzbietu. Analizator ośrodkowy zawiera ośrodki w mózgu zlokalizowane w różnych częściach kory mózgowej, posiada on powiązanie z ośrodkiem słuchu. Proces powstawania dźwięku jest czynnością złożoną. W czasie poprzedzającym fonację OUN otrzymuje informacje z zakończeń czuciowych nerwów, rozmieszczonych w obwodowej części narządu głosu o aktualnym stanie i wszystkich części narządu głosu. W OUN następuje porównanie przesłanych informacji z zamierzeniem fonacyjnym oraz z wzorcem pamięciowym konkretnej głoski. W przypadku gdy OUN stwierdzi, że narząd głosu nie przygotowany do wykonania zamiaru fonacyjnego, przesyłany jest nakaz skorygowania niedokładności w układzie poszczególnych części narządu głosu, np. napięcia mięśni krtani. Następnie wykonywana jest ponowna kontrola, a ośrodkowy układ czuciowy wysyła bodziec do rozpoczęcia fonacji. Fonacja jest początkowym procesem dźwiękotwórczym, ma miejsce w krtani. W procesie fonacji uczestniczą mięśnie oddechowe. Rozkurcz przepony, skurcz mięśni oddechowych i mięśni tłoczni brzusznej powodują przepływ strumienia powietrza przez krtań, które rozwiera i wprawia w drgania struny głosowe. Kolejną czynnością jest artykulacja, czyli przekształcanie powietrza wydychanego na głoski poprzez czynności obwodowego narządu mowy (jamy gardłowej, ustnej, nosowej i zespołu komór rezonacyjnych). Po procesie artykulacji następuje emisja głosu, która jest procesem złożonym zachodzącym pomiędzy fonacją, artykulacją i oddychaniem w połączeniu rezonansem przestrzeni rezonacyjnych części twarzowej czaszki, krtani i klatki ludzka powstaje w wyniku połączenia podstawowych jednostek mowy – głosek w sylaby, które następnie łącząc się tworzą wyrazy i zdania. Głoski można podzielić na samogłoski i spółgłoski. Wszystkie samogłoski są udźwięcznione. Wśród spółgłosek wyróżniamy spółgłoski dźwięczne, które powstają łącznie z wibracją strun głosowych oraz bezdźwięczne, które są wynikiem tarcia powietrza przepływającego przez komory rezonansowe. Rozwój obwodowego narządu mowy i narządu żucia są wzajemnie zintegrowane. Gałęzią medycyny zajmującą się głosem, mową i słuchem jest głosu i mowy oraz czynność narządu artykulacyjnego są ściśle związane z procesami fizjologicznymi przebiegającymi w obrębie narządu żucia. Rozwój głosu i mowy można podzielić na trzy główne etapy: • okres melodii – czas od pierwszego krzyku dziecka wraz z gaworzeniem • okres wyrazu • okres zdania Więcej Zdjęcia rentgenowskie w stomatologii 13 października 2009 --- Drukuj Zdjęcie rentgenowskie uwidacznia tkankę kostną żuchwy i szczęki, pozwala określić stan kości twarzoczaszki, staw skroniowo-żuchwowy, oraz zęby i otaczające je tkanki kostne. Wprawne oko stomatologa „wypatrzy” ze zdjęcia RTG wczesne ogniska próchnicy, zęby zatrzymane, wszelakie zmiany przy korzeniach, ropnie, torbiele oraz zmiany nowotworowe. Badanie: Do wykonania zdjęć RTG pacjent ubierany jest w „kubraczek ochronny”, którego celem jest ochrona przed promieniowaniem. W dobie stale rozwijających się technologii oczekiwanie na wywołanie zdjęcia trwa zaledwie kilka minut, a cały zabieg jest całkowicie bezpieczny i bezbolesny. BADANIA RADIOLOGICZNE WYKONYWANE W STOMATOLOGII DZIELĄ SIĘ NA: • wewnątrzustne (przylegające i zgryzowe) • zewnątrzustne (pantomograficzne i warstwowe) Więcej Wady rozszczepowe twarzoczaszki Najczęstszą wadą rozwojową w obrębie twarzy i jamy ustnej są rozszczepy wargi górnej, wyrostka zębodołowego i podniebienia, które – wraz z towarzyszącymi zniekształceniami nosa – są konsekwencją przerwania ciągłości anatomicznej i zaburzeń rozwoju twarzy. Rozszczepy rzadkie związane są również z wadami innych struktur anatomicznych twarzowej części czaszki. Natomiast rozszczepy w zespołach wad wrodzonych współwystępują z mnogimi malformacjami innych narządów i układów. Lipiec – miesiącem świadomości o rozszczepach i problemach czaszkowo-twarzowych Rozszczepy twarzy – przyczyny i klasyfikacja Mimo wielu badań przyczyny powstawania rozszczepów twarzy wciąż nie zostały w pełni wyjaśnione. Uważa się, że etiologia jest złożona i wieloczynnikowa, a wada jest skutkiem łącznego działania wielu genów i czynników środowiskowych. Rozszczep wargi i/lub podniebienia oznacza brak ciągłości anatomicznej i niedorozwój tkanek. Wada może przyjmować różnorodne postacie: od jednostronnego częściowego rozszczepu wargi górnej po obustronny rozszczep wargi, wyrostka zębodołowego i podniebienia. Różny może być także stopień niedorozwoju poszczególnych struktur i ich zniekształcenie. Istnieje wiele klasyfikacji wad rozszczepowych; do najpopularniejszych i najczęściej stosowanych należy klasyfikacja Kernahana i Starka, oparta na podziale embriologicznym. Linią podziału jest tu otwór przysieczny (granica podniebienia pierwotnego i wtórnego); wyróżniono trzy grupy: Rozszczepy podniebienia pierwotnego obejmujące wargę i wyrostek zębodołowy: A – lewostronny B – prawostronny C – środkowy D – obustronny 1 – całkowity; 2 – częściowy Rozszczepy podniebienia wtórnego: 1 – całkowity 2 – częściowy 3 – podśluzówkowy Rozszczepy podniebienia pierwotnego i wtórnego, które obejmują wargę, wyrostek zębodołowy i podniebienie: A – lewostronny B – prawostronny C – środkowy D – obustronny 1 – całkowity; 2 – częściowy Więcej Zmiany barwnikowe na śluzówce jamy ustnej Zmiany barwnikowe na śluzówce jamy ustnej mogą wynikać z obecności melaniny, elementów krwi lub obcych substancji. Mogą występować jako zmiany pojedyncze lub mnogie; rzadko dają dolegliwości bólowe. Zmiany barwnikowe na błonie śluzowej jamy ustnej mogą być objawem nowotworu, dlatego – jeśli istnieją wątpliwości co do rozpoznania lub podejrzewa się zmianę złośliwą – należy pobrać wycinek do badania histopatologicznego. Zmiany barwnikowe na śluzówce jamy ustnej – klasyfikacja Biorąc pod uwagę zasięg zmian barwnikowych na śluzówce jamy ustnej wyróżnia się zmiany zlokalizowane i rozsiane. Do pojedynczych lub zlokalizowanych zmian należą: tatuaż amalgamatowy naczyniak znamię melanocytowe (barwnikowe) plama barwnikowa (pieg) czerniak złośliwy mięsak Kaposiego. Do zmian barwnikowych mnogich lub rozlanych zalicza się: zmiany w zespole Sturge’a-Webera wrodzoną naczyniakowatość krwotoczną pigmentację fizjologiczną chorobę Addisona żucie betelu/paanu zespół Peutza-Jeghersa język czarny włochaty przebarwienia wywołane lekami melanozę palaczy trombocytopenię. Więcej Gruźlica w tkankach części twarzowej czaszki W ostatnich latach, po okresie wyraźnego zmniejszenia częstości zachorowań na gruźlicę, obserwuje się zwiększenie liczby rozpoznawanych przypadków, również w krajach zachodnich. Wśród klasycznych objawów gruźlicy wymienia się plwocinę podbarwioną krwią, poty nocne, gorączkę i utratę masy ciała. Jednak objawy ogólne w przebiegu gruźlicy tkanek części twarzowej czaszki mogą nie występować lub być bardzo skąpe. Do zmian w jamie ustnej należy głównie owrzodzenie na grzbietowej powierzchni języka, ale zmiany mogą występować też w innych lokalizacjach. Owrzodzenia cechuje nieregularny kształt i uniesione brzegi, mogą przypominać głębokie zakażenie grzybicze. Leczenie gruźlicy tkanek i narządów części twarzowej czaszki jest pełnym, wielolekowym postępowaniem, stosowanym standardowo w gruźlicy – bez względu na postać kliniczną i lokalizację. Gruźlica – choroba zakaźna Gruźlica (tuberculosis) jest chorobą zakaźną wywołaną przez pałeczkę kwasooporną, wykrytą w 1882 r. przez Roberta Kocha. Czynnikiem etiologicznym zakażeń u człowieka najczęściej jest prątek gruźlicy (Mycobacterium tuberculosis) i prątek bydlęcy (M. bovis). Ze względu na odkrycie i wyodrębnienie prątków niegruźliczych (prątków innych niż gruźlicze/prątków atypowych), które mogą powodować zakażenia u ludzi i zwierząt, w literaturze stosuje się określenia gruźlica typowa lub klasyczna oraz gruźlica atypowa (tuberculosis atypica) lub mikobakterioza powodowana przez prątki atypowe. W przypadku gruźlicy klasycznej do zakażenia najczęściej dochodzi drogą oddechową (typ ludzki prątka), rzadziej drogą pokarmową (typ bydlęcy), w sporadycznych przypadkach – drogą krwionośną lub chłonną. W zakażeniach drogą pokarmową miejsce wtargnięcia patogenów stanowić może jama ustna. Mimo to zmiany gruźlicze w tej lokalizacji obserwowane są stosunkowo rzadko, co tłumaczy się oczyszczającym działaniem śliny i niewielką ilością tkanki chłonnej (podatnej na zakażenia o takiej etiologii). Do czynników sprzyjających zakażeniu w jamie ustnej należą mikro- i makrourazy śluzówki, zapalenia nieswoiste, nieprawidłowa higiena jamy ustnej, zły stan uzębienia i tkanek przyzębia i in. Po wniknięciu do tkanki prątek gruźlicy powoduje zmiany zwyrodnieniowe i martwicze z powstawaniem ziarniniaków gruźliczych, wysiękiem zapalnym i przerostem tkanki wokół ogniska zapalnego. Konglomeraty ziarniniaków mogą tworzyć guzki ulegające zwłóknieniu lub serowaceniu (masy serowate mogą wapnieć lub rozmiękać). Efektem rozpadu guzków serowatych jest tzw. ropień zimny i owrzodzenie. Więcej Czy wiesz, że... Pacjenci z woj. dolnośląskiego najczęściej ze wszystkich województw łykają leki na uspokojenie przed wizytą u dentysty aż 8%, wyprzedzają ich tylko obcokrajowcy gdzie po takie środki sięga 12% pacjentów. (Inne woj. ok 4%) Czas może zabrać zęby, ale nie zabierze uśmiechu. 60% Polaków deklaruje, że woli zażywać leki przeciwbólowe, w razie bólu zęba i przeczekać go, niż udać się do stomatologa. FAQ

Płytki wykorzystywane są również w terapii dzieci z zaburzeniami mowy. Ćwiczenie mięśni policzków, warg i języka pozwala w lepszym wymawianiu głosek. Rodzaje płytek przedsionkowych. Aparat może mieć kilka odmian, kolejno: płytka przedsionkowa z kuleczką podniebną — celem jest kierowanie języka w stronę podniebienia;

Data aktualizacji: 1 lutego 2022 Podrażnione podniebienie boli, piecze, szczypie, współwystępować też mogą zaburzenia smaku. Zobacz, co powoduje tego typu dyskomfort. Poznaj metody leczenia chorej lub uszkodzonej śluzówki jamy ustnej, a także domowe sposoby, które pozwolą złagodzić dolegliwości bez sięgania po leki. Podrażnione podniebienie Podrażnione podniebienie może być efektem infekcji bakteryjnej, wirusowej lub grzybiczej, a także reakcji alergicznej. Często jednak objaw ten jest następstwem powtarzających się wymiotów, czy wieloletniego trwania w nałogu nikotynowym. Problem występuje także u osób pracujących głosem: nauczycieli, wykładowców, dziennikarzy radiowych i telewizyjnych, przedstawicieli handlowych. Chwilowe, incydentalne podrażnienie podniebienia nie powinno stanowić powodu do zaniepokojenia, jeśli jednak stan ten utrzymuje się chronicznie, zachodzi konieczność konsultacji lekarskiej. Tym bardziej, że przyczyną może być schorzenie o charakterze nowotworowym lub inne, wymagające natychmiastowego wdrożenia leczenia farmakologicznego albo zmiany nawyków życiowych (praca, dieta, używki, narażenie na kontakt z alergenami). Przyczyny podrażnień podniebienia Jakie są potencjalne przyczyny podrażnień podniebienia? Ostre zapalenie migdałków i gardła (angina), bakteryjne, wirusowe lub grzybicze. Najczęściej wywoływane przez paciorkowce, rzadziej gronkowce. Co charakterystyczne, zazwyczaj występuje latem. Wirusowe zapalenie jamy ustnej, powodowane przez Herpex simlex, czyli wirus opryszczki Zapalenie zatok przynosowych – podrażnienie powodowane jest przez spływającą wydzielinę zawierającą ropną treść i często nadkażoną bakteryjnie. Grzybica jamy ustnej, zazwyczaj powodowana przez drożdżaki Candida albicans. Stosunkowo często występuje u osób długotrwale przyjmujących antybiotyki, zwłaszcza bez odpowiedniej osłony probiotycznej, a także w przebiegu takich chorób, jak cukrzyca. Bulimia, czyli żarłoczność psychiczna – choroba, której istotą jest przemożna chęć sięgania po kolejne dawki pożywienia, a następnie zwracanie pokarmu. Podrażnienie podniebienia powodowane jest przez wymioty, które mają silnie kwasowe pH. Refluks żołądkowo-przełykowy. Zaburzenie, w przebiegu którego dochodzi do samoistnego cofania się zakwaszonych treści pokarmowych z żołądka w górę przewodu pokarmowego, często aż do też jamy ustnej. Zespół Sjogrena – choroba autoimmunologiczna, w wyniku której system odpornościowy atakuje komórki własnego organizmu i doprowadza do uszkodzenia ślinianek. Efekt: suchość w ustach, podrażnienie podniebienia, zaburzenia smaku. Zespół pieczenia jamy ustnej – schorzenie idiopatyczne, o nieznanym podłożu, charakteryzujące się silnym, piekącym bólem błon śluzowych jamy ustnej. Towarzyszą temu inne symptomy, takie jak zaburzenia smaku, suchość w ustach a nawet dysfunkcje psychiczne. Nikotynowe zapalenie jamy ustnej – schorzenie występujące u osób palących papierosy, cygara, skręty z marihuaną i haszyszem. W jego przebiegu odnotowuje się nie tylko podrażnienie, ale też hiperkeratozę (zauważalne pogrubienie warstwy rogowej) oraz zaczerwienienie gruczołów ślinowych. Poparzenie termiczne lub chemiczne, najczęściej na skutek spożycia gorącego płynu lub pokarmu, ewentualnie substancji żrącej, alergizującej etc. Afty, owrzodzenia, nadżerki. Choroba nowotworowa w obrębie jamy ustnej lub krtani. Jak leczyć podrażnione podniebienie? Co na podrażnione podniebienie? Wszystko zależy od etiologii i patogenezy schorzenia. W wielu przypadkach podstawą jest terapia przyczynowa. Przykładowo – anginę ropną o podłożu bakteryjnym leczy się antybiotykami z grupy penicylin, ewentualnie erytromycyną lub cefadroksylem. Jeśli jednak stan zapalny jest efektem zakażenia wirusowego, środki te będą nieskuteczne - w tym przypadku stosuje się przede wszystkim leki przeciwwirusowe oraz niesteroidowe leki przeciwzapalne. W przypadku zapalenia zatok używa się środki obkurczające śluzówkę oraz glikokortykosteroidy o silnym działaniu przeciwzapalnym – efektem jest zmniejszony naciek wydzieliny do jamy ustnej. Na refluks żołądkowo-przełykowy zalecane są tzw. inhibitory pompy protonowej, takie jak omeprazol, redukujące wydzielanie kwasów żołądkowych (w razie jednak nieskuteczności terapii, niezbędny może być zabieg chirurgiczny, najczęściej metodą Nissena). Bulimię natomiast często leczy się w gabinecie psychoterapeutycznym, w nurcie poznawczo-behawioralnym. Leki na podrażnione podniebienie Niezależnie od przyczyn schorzenia, stosować można także leki na podrażnione podniebienie o działaniu typowo miejscowym i objawowym. Bazują one na takich substancjach czynnych, jak: benzydamina – łagodny środek z grupy niesteroidowych leków przeciwzapalnych, wykazujący właściwości przeciwbólowe, przeciwobrzękowe oraz odkażające; salicylan choliny – lek przeciwzapalny i przeciwbólowy, zmniejszający obrzęk śluzówki, poprawiający wydzielanie śliny; porost islandzki – grzyb z rodziny tarczownicowatych, wykazuje działanie przeciwzapalne i przeciwbólowe, a także powlekające, osłaniające, nawilżające; wyciągi naturalnych substancji pochodzenia roślinnego, takich jak nagietek i rokitnik, powlekające podniebienie i ułatwiające regenerację podrażnionych tkanek. Domowe sposoby na podrażnienie podniebienia Domowe sposoby na podrażnienie podniebienia obejmują szereg działań, które można wykonać we własnym zakresie, bez odwoływania się do środków farmakologicznych. Wymienić w tym kontekście warto: picie lub płukanie jamy ustnej naparami z siemienia lnianego oraz prawoślazu lekarskiego. Zawarte w nich substancje śluzowe pokrywają błony śluzowe grubą warstwą ochronną, łagodzą podrażnienia, koją dolegliwości bólowe; płukanie naparami z szałwii lekarskiej lub rumianku – zioła te mają silne działanie przeciwzapalne, działają też kojąco na śluzówkę; regularne picie dużych ilości wody (minimum 2 litry dziennie); ograniczenie przyjmowania używek, w tym przede wszystkim nie palenie papierosów, a także nie przebywanie w zadymionych pomieszczeniach; unikanie kontaktu z różnego typu zanieczyszczeniami, pyłami przemysłowymi, a w przypadku alergików – ograniczanie styczności z substancjami uczulającymi, zawartymi między innymi w pyłkach drzew, kurzu domowym etc; utrzymywanie właściwej wilgotności pomieszczeń (40-60 proc.) oraz temperatury na przyjaznym, pokojowym poziomie (około 22-24 stopni Celsjusza). Czy ten artykuł był dla Ciebie pomocny? Dziękujemy za przeczytanie naszego artykułu do końca. Jeśli chcesz być na bieżąco z informacjami na temat zdrowia i zdrowego stylu życia, zapraszamy na nasz portal ponownie! . 772 702 396 147 104 293 352 64

pieczenie języka i podniebienia forum